Bijna hadden we ons vandaag opgegeven voor het Guiness Book of Records voor het zien van het minste wild op een dag in Jasper NP. Bijna.
We waren van plan om vanochtend vroeg op pad te gaan, maar we waren vrij laat wakker: half 8. Vannacht hadden we de dikke deken erbij gepakt, want het was een koude nacht. Het was binnen dan ook maar 11⁰ toen we op wilden staan. Eerst even de kachel aan en het water warm laten worden. Dan even vlug douchen, ontbijten en dan is het toch al tegen half 10 als we vertrekken.
We gaan eerst de Maligne Canyon in. Onze eerste stop is bij Second Bridge. Daar wandelen we een stuk. Het is een mooie, smalle canyon. Alleen is hier geen enkel dier te zien. Ook bij de First Bridge niet.
Bij Medicine Lake stoppen we even en bewonderen het meer met de omliggende bergen. We zien dat er een poos geleden een flinke brand is geweest, want er staat vooral dood hout. In deze omgeving zou 1 van de 3 in Jasper levende kuddes kariboes moeten lopen. Die zien we natuurlijk niet. In 2000, in de winter, hebben we er wel 2 gezien. Sinds een aantal jaren is het aantal kariboes om onbekende redenen aanzienlijk teruggelopen. Inmiddels is het al een paar jaar stabiel op 150 - 200 dieren.
We rijden de weg helemaal uit tot aan Maligne Lake, maar er is nog geen eekhoorn te bekennen, ook op de terugweg niet. De omgeving is prachtig, daar valt niks op af te dingen, maar we kwamen voor wild....😞
Aan het eind van Medicine Lake ligt de trail die naar Jacques Lake gaat. Dat is 24 km lopen heen en weer, dus dat gaan we niet doen, maar Beaver Lake ligt op een paar km afstand en dat gaan we wel doen.
Het begint heel leuk. Het gebied overstroomt regelmatig en er liggen wat platte boomstammen waar je overheen moet lopen. Verderop is het wat blubberig, maar daarna wordt het pad breder en netter. Bij het meer ligt een aantal roeiboten die, in het hoogseizoen waarschijnlijk, te huur zijn. Nu is er niemand. De boten lijken zo voor het grijpen te liggen, maar we hebben het niet gecheckt of dat echt zo is. Het is een heen en weer pad van in totaal 4 km. Al die tijd hebben we geen enkel beest gezien, behalve een vogel die ver weg over het meer vloog.
Bij Maligne Lake is een souvenirwinkel, bootverhuur en een waffle house. We lopen er even rond. Helaas hebben ze het sweatshirt, wat ik wel leuk vind en wat in de opruiming was, niet meer in mijn maat.
Dan rijden we rustig terug, zonder wild te zien.
Als we om een uur of 2 weer in Jasper aankomen, schieten we even de supermarkt in voor een magnetronmaaltijd voor vanavond, want we zijn van plan zo lang mogelijk door te gaan met wild zoeken. Eens moet het toch lukken? We lopen ook nog even het visitor center binnen om te vragen waar we het beste kunnen zoeken, misschien doen we het helemaal verkeerd. Je krijgt hier niet bij binnenkomst in het park zulke mooie info als in Amerika. De ranger zegt dat je op het juiste moment op de juiste plek moet zijn. Daar kunnen we wat mee 😒. Gelukkig vertelt hij ook dat Maligne Road en de weg naar Pyramid Trail goede kanshebbers zijn. Malinge hebben we net gedaan, maar kunnen we vanavond nog een keer doen, Pyramid doen we dan aan het eind van de middag.
Eerst gaan we naar Mt. Edith Cavell. Het is een smalle, bochtige weg en er is een lengte van max. 25 ft. toegestaan. Deze keer zijn we het er wel mee eens, want de bochten zijn echte haarspeldbochten. En, hoera, om 16.15 uur zien we ons eerste wild van de dag. Een ienieminie eekhoorn racet over de weg. Helemaal boven parkeren we en lopen naar het uitzichtpunt. Je kunt hier ook een langere wandeling maken, maar dat doen we niet.
Hier zien we weer een eekhoorn, maar dan een ander soort. Een stuk groter en met sportstrepen aan de zijkant. Hij is ook best snel, maar we kunnen hem vastleggen. Deze hadden we nog niet.
Alleen de hoogste top zit in de wolken, verder is het helder. Mount Edith Cavell heeft een heel herkenbaar model met de kom aan de voor (noord)kant.
Hierna rijden we door naar de Pyramid Trail. Deze rijden we helemaal uit tot het einde, dit is maar 4 km, maar ook hier geen teken van leven. We worden er een beetje depri van en vragen ons af wat we gaan doen. Jan wil nog een keer een stukje Maligne Road rijden en dan stoppen. Op weg ernaartoe, net Jasper uit, is vlak voor het viaduct een opstootje. Wild! Inderdaad, er loopt een elk met kind. Die steken rustig over en gaan aan de overkant staan grazen. Yes! Eindelijk.
Op Maligne Road slaan we eerst rechtsaf naar Annette en Edith Lake. Dit ziet er echt uit alsof er herten zouden kunnen lopen. Wat verderop, in het bos, zien we inderdaad een hert, moeder met bambi, compleet met spikkels dus nog. Waarschijnlijk een white tail deer. Ons doorzettingsvermogen is dus niet voor niets geweest.
We lopen wat rond in de buurt van het meer. Waarschijnlijk is het hier 's middags, bij mooi weer, ontzettend druk. Nu zijn er maar een paar mensen. Op de wegen is het trouwens op dit tijdstip wel hartstikke druk. Iedereen is op wildjacht blijkbaar.
We rijden de Maligne Road een stuk op en weer staat er een stel auto's met mensen met fototoestellen ernaast. Er blijkt een bull elk in het hoge gras te staan. Hij ziet er vervaarlijk uit en ik voel me niet direct op mijn gemak. Als ik zie hoe dom veel mensen zijn door er zo dichtbij te gaan staan, krijg ik kippenvel. Alles wijst erop dat hij kan aanvallen. Hij houdt zijn gewei laag, weliswaar nog niet op de mensen gericht, maar toch, hij schuurt zijn gewei langs bosjes, hij stampt met zijn voorpoten en komt dichterbij. Het enige wat ontbreekt is de aanval. Ik ga naar de auto en Jan gaat de andere kant, de veilige kant op. Leuk hoor, een foto, maar het moet wel leuk blijven. Een gids van een van de wildlifetourbusjes stapt uit en zegt hoe gevaarlijk het is. En nog blijven mensen staan.....
We rijden door naar het eiland, Spirit Island, lopen over de brug en zien dat er voor morgen en overmorgen trouwerijen hier gepland staan. We hopen voor ze dat het droog blijft, maar we hebben onze twijfels.
Op de terugweg zien we de elk in het bos. Hij is te ver voor een foto, maar hij is nog steeds bezig zijn gewei te poetsen en scherpen. Ook nu volgen mensen hem het bos in.
Tevreden rijden we terug naar de camping. Net Jasper uit, loopt er weer een mannetjes elk, nu vlak langs de weg. Hij ziet er rustiger uit, maar roept (burlt) wel. Vanuit de auto maken we wat foto's en gaan naar huis.
We zijn tegen 8 uur thuis. Doodmoe, maar voldaan. We (Jan) warmt de Aziatiasche maaltijd op in de magnetron en het smaakt bovenverwachting goed.
We kijken in bed nog een Chicago en gaan slapen.
