Als we wakker worden is het hartstikke koud. We staan dus nog niet op, maar zetten eerst de kachel even aan. Best vreemd eigenlijk. Het is 8⁰ en dat hebben we eerder gehad en toen leek het lang zo koud niet. We douchen in de camper, dan hoeven we de kou niet in. Verder ziet het weer er prima uit. Zo goed als helder, dus het belooft qua weer in elk geval een mooie dag te worden. Verder blijft het balen. De echt laatste dag! 😭.
Gelukkig dacht ik er, toen we gisteravond in bed lagen, nog aan dat er nog wat in de bak onder de bank ligt. De plastic tas met snoeren. Toch wel handig om mee te nemen. Dan ruimen we de laatste dingen op, gooien weg en zetten het restant van het pak wijn ook bij de buren.
Om 9 uur rijden we bij 6⁰ van de camping. Dan zien we wat de bui van gisteravond aangericht heeft. De paden op de camping die bergaf lopen, hebben diepe geulen, waar het water doorheen gespoeld heeft. Er is duidelijk veel water naar beneden gekomen.
Het is 32 km naar Canadream en zo'n 20 minuten later arriveren we daar. Het lijkt heel druk met terugbrengers en we zijn bang lang te moeten wachten, maar al snel komt er een meisje voor de damage control. Alles is goed en Jan heeft ondertussen een rode kar geregeld voor de koffers. In het kantoor regelen we de rest van het papierwerk en schrijven ons in voor de shuttle naar het vliegveld. Die gaat om ongeveer 10 uur en er zijn nog precies 2 plekken vrij. Al om kwart voor 10 is hij er en het is een kwartiertje naar het vliegveld. Daar moeten we een stukje lopen naar Alamo. We vliegen vandaag pas om 22.20 uur en hebben daarom voor vandaag een auto gehuurd, zodat we mobiel zijn. Ook bij Alamo zijn we zo klaar. In de garage worden we geholpen door een oudere man, die een witte Mitsubishi Outlander voor ons voorrijdt. Koffers erin en dan weer terug naar de bergen.
We willen vandaag de Smith-Dorrien Spray Trail rijden. We hadden gelezen dat die mooi is en dat er daar kans op wild is. We gaan eerst over de 40, de Kananaskis Trail, en stoppen even bij het visitor center. Daarna nog een stop in Kananaskis Village, maar dit is een, op dit moment, uitgestorven skidorp. We zien 2 herten, maar die zijn te snel in de bosjes verdwenen om een foto te maken, maar het is een goed begin.
Als we rechtsaf slaan naar Peter Lougheed Provincial Park, de 742, staat er op de hoek een Rocky Mountain Sheep. Die blijft rustig staan, dus dat is mooi meegenomen.
Het is een hele mooie omgeving en we genieten volop. Verderop wordt de weg onverhard en de omgeving nog mooier. Wat een goede keuze voor deze dag. We hebben helemaal niet meer het idee dat we vanavond naar huis vliegen. De weg is weliswaar onverhard, maar in goede conditie: breed, meest vrij vlak en met hier en daar een stukje wasbord. Daar heeft onze SUV geen problemen mee. Het is heerlijk rustig en meestal zijn we alleen op de weg, zodat we kunnen stoppen als we dat willen. En dat willen we ook, want er loopt een coyote aan de linkerkant van de weg. We staan stil en doen het raam open. Hij lijkt eerst snel via een greppel in de bosjes te verdwijnen, maar komt toch weer tevoorschijn. Is dat even een mooi toetje van de vakantie!👍
Verderop wordt de kwaliteit van de weg wel slechter en even voor Canmore wordt hij weer verhard.
We lopen in Canmore even rond om de tijd te doden, maar veel is er niet te beleven.
We willen in eerste instantie via de 1A (Bow Valley Parkway) naar Calgary, maar we vinden een alternatief in de 1X, de 1 en dan de 68.
De 68 is ook onverhard en we hopen daar ook nog wild te zien, omdat het wat later op de middag wordt. We gaan verschillende keren over een Texas Gate, cattle grid of wildrooster, maar zien geen wild. Wel ontzettend veel koeien.
Deze weg is een stuk slechter dan de Smith-Dorrien Spray Trail. Er zitten grote stukken wasbord in, flinke gaten en bovendien blijkt dat het hier pas flink geregend heeft. Hierdoor zie je niet meer hoe diep de gaten zijn. We worden ingehaald door een pickup truck die behoorlijk hard rijdt en dan is onze witte auto niet wit meer. Als er dan ook nog een truck, zwaar beladen met boomstammen aankomt, kan Jan gelukkig net een zijpad in om even te "schuilen". Wat een stof veroorzaakt die. Even later komt er nog een 2e en kunnen we gelukkig weer een zijpad in. Deze rijdt nog harder en dan zitten we volkomen in een stofwolk en zien geen hand voor ogen meer. Gelukkig hebben we geen koe platgereden, maar dat had maar zo gekund, want die lopen er hier veel.
Deze weg is niet zo mooi als de Smith-Dorrien Spray Trail en komt uiteindelijk uit op de snelweg naar Calgary.
Daar gaan we op zoek naar een benzinepomp en rijden we naar het vliegveld. Wel wat te vroeg om in te checken, maar ja. We leveren de auto in en dat gaat gelukkig ook soepel. Ze herkenden hem nog wel, ondanks zijn schutkleur. We hoeven niets meer te betalen, want we hadden hem van tevoren al gereserveerd.
We zijn nog te vroeg om in te checken, maar gaan toch maar vast in de rij staan. De rij voor priority boarding, want we vliegen Premium Economy. Als we aan de beurt zijn, blijkt dat dit bij BA anders geregeld is. Dat hebben we nog nooit gehad en daarmee scoort BA bepaald niet. Die komen voorlopig even onderop de lijst te staan.
Dan door de security en daar wordt Jan apart genomen omdat hij een batterypack bij zich heeft. Die is al tig keer mee op en neer geweest en dat was nooit een probleem. Hij valt ook gewoon binnen wat mee mag, maar nu zegt ze dat als hij groter was, dit niet mag en dat we daar de volgende keer op moeten letten. Ja, en? Nu is nu en nu is het goed, dus nu willen we gewoon verder. Uiteindelijk mag het.
Dan kunnen we op zoek naar de Aspire Lounge, waar we op basis van onze credit card toegang toe hebben. Het is eerst vrij vol, maar er is wel plek in prettige stoelen. Het wordt snel rustiger en beneden in de hal is het uitgestorven. Niet zo raar, want wij hebben de laatste vlucht van de dag. We nemen een drankje en een knabbeltje. Ze hebben niet eens prosecco, minpuntje 😉. Later nemen we een soepje, pittige kip, ik vers fruit en Jan koffie. We lezen tot we geroepen worden om te boarden.
Gate D 80 en we zijn groep 3. Het is een rommelig geheel en het duurt even, maar dan kunnen we aan boord. Stoelen 12 J en K.
Het gaat ook heel rommelig met het welkomstdrankje. Er is water of jus d'orange; ook hier geen bubbels helaas. De stoelen voor ons en achter ons krijgen jus. Die is dan op, maar de stewardess zegt dat ze nieuwe gaat halen. Maar er komt maar steeds niks. Jan vraagt het op een gegeven moment en dan zegt ze dat haar collega het komt brengen, maar die brengt er maar 1 mee. Zo zal het de hele vlucht verder gaan. Blijkbaar had ze iets tegen ons of zo. Mijn stoel is niet goed. Hij zit sowieso niet lekker voor mij. Jan vindt hem wel prettig zitten. De knop voor de rugleuning doet het niet goed. Als je hem zo ver indrukt dat je bijna letterlijk je vingers breekt en je met je voeten tegen de stoel voor je afzet, dan wil hij soms wel naar achteren gaan, maar dan in een keer met een klap. Voorover gaat ongeveer hetzelfde. Er zit geen tussenstand op. Later krijgen we warme doekjes, een drankje en de stewardess vraagt of we meteen al wijn willen voor bij het eten straks. Dan is het dan in elk geval niet op. Nou, ok, doe maar. We kunnen kiezen uit Merlot en Cabernet Sauvignon. Wij willen de Cab Sav en krijgen prompt de Merlot. 3 kwartier verder hebben we nog steeds geen eten gehad. Helemaal gestroomlijnd loopt het niet hier.
Ik kijk Red Joan, goede film. Het eten is voor in een vliegtuig zeer smakelijk. Wel is het tafeltje, wat uit de armleuning komt, wat ver weg. Je kunt hem wel wat verschuiven, maar niet voldoende.
We proberen wat te dutten, maar mij lukt het niet echt. Ik schrijf mijn verslag van gisteren en vandaag. Later kijk ik nog naar Rocketman, maar daar mis ik wel een paar stukjes van.
Als ontbijt krijgen we een ongelooflijk smerige warme burrito. Die hebben we dan ook niet opgegeten. Er was nog een muesli/fruitreep bij en verder niks. Beetje karig.
De landing in Londen duurt nogal even. Eerst vliegen we een aantal rondjes en via nog een andere omweg komen we eindelijk op Heathrow. Met een klap staan we aan de grond. Nog even oefenen, piloot! De koffers gaan in een keer door naar Schiphol, dus daar hoeven we niks mee. Wel weer door de security natuurlijk. Gelukkig gaat het hier vlot. We hebben in totaal 2 uur voordat onze volgende vlucht weer gaat en we gaan nog even naar de Aspire Lounge in terminal 5. Hier is het ontzettend druk, maar we vinden een plaatsje. Eten hoeven we niet, maar een drankje en wat lekkers erbij zou fijn zijn. Het aanbod is niet ruim, maar voor dat uurtje goed genoeg.
We vertrekken om 16.10 uur (is de planning) van gate A5. Met het treintje gaat het vlug naar de A-gate. Beter dan met de bus het hele vliegveld over crossen.
Voordat we daadwerkelijk vertrokken zijn, gaat er nogal wat tijd overheen, maar onderweg winnen we tijd en zo zijn we, na een keurige landing deze keer, om 18.25 uur op Schiphol. Daar moeten we een enorm eind lopen. Eerst naar de douane. Paspoortcontrole vanuit een Schengenland? Bijzonder. Wel geautomatiseerd, maar toch, het kost wel tijd. Dan het halve vliegveld over naar bagageband 6. De koffers komen alle 3 tegelijk. Dat is fijn. Idse kon ons door studie niet halen, maar gelukkig staan onze vrienden er. Fijn om zulke goede vrienden te hebben. Dank!
Uiteindelijk zijn we om 19.45 uur thuis en ploffen op de bank. We moeten nog eten en laten een pizza bezorgen. Dan hangen we nog wat gaar voor de tv en gaan op min of meer normale tijd naar bed.
Heel onwezenlijk allemaal dat je nog maar zo kort geleden aan de andere kant van de wereld door de natuur reed.
Het was weer fijn en gelukkig hoeven we niet zo lang te wachten totdat we weer gaan. In het voorjaar gaan we weer een nieuwe camper wegbrengen.
