Na een zeer onrustige nacht staan we om 5.35 uur op. Nu konden we nog rustig douchen enzo. Jan keek nog even of het vliegtuig op tijd zou vertrekken en op basis daarvan hebben we Idse geroepen.Die heeft ons keurig bij Schiphol afgezet en om 7.25 uur liepen we de hal in.
Het was al best druk. Dan gaan we op zoek naar een plek waar Jan kon inchecken, want dat lukte gisteren niet online. Wel voor mij, maar hij moest zich melden. Geen idee waarom. Bij een zuil in de terminal is dat gelukt. Hij kreeg wel de mededeling dat hij een extra securitycheck zou krijgen bij de gate. Toen de koffers inleveren. Dat ging via de selfservice. Niet direct een succes. De 2 "gewone" koffers lukten wel, maar de nieuwe Lufthansa-koffer niet. Die heeft geen handvat als je hem op zijn zijkant zet en dat wil die automaat graag. Voor die laatste koffer moesen we dus alsnog naar de incheckbalie. Vervolgens door de security. Daar was niets bijzonders en 55 minuten na binnenkomst gingen we op zoek naar de Aspire-lounge nr. 41. Hier stond bij de lift al een bord dat er geen plaats was, dus dat was balen. Jan was echt aan koffie toe en een ontbijtje zou ook niet verkeerd zijn, dus dan maar "gewoon". Voor € 15,70 hadden we een grote koffie, verse jus, een muffin en een croissant. Wel vers en smakelijk.
Toen naar gate G 14. Het boarden was net begonnen en daar werd Jan inderdaad apart genomen en werd de handbagage en hijzelf bemonsterd op drugs. Hij was door de Amerikanen willekeurig uitgekozen voor een uitgebreide extra check. Natuurlijk was er niks, dus konden we naar de bus die ons naar het vliegtuig bracht. Een eind rijden hoor. We moesten achter in het vliegtuig instappen, wat nogal onlogisch is omdat we stoelen 13 J en L (premium economy) hebben. Van de andere kant kwamen mensen uit een andere bus aan de voorkant naar binnen die achterin moesten zijn, dus heel handig was het niet.
We hebben ons geïnstalleerd. Lekker weer de voorste stoelen. Alleen blijkt dat er hier geen bergruimte is in, voor of naast de stoel. Wel natuurlijk bovenin voor de handbagage, maar de losse dingen heb je naast je liggen of op schoot of op de grond. Niet ideaal. We kregen van American Airlines geen speciaal welkomstdrankje. Ook wat zuunig. Al vrij snel kwamen ze met de gewone drankentrolley en de pretzels.
 |
| De inhoud van de amenity kit |
 |
| Wat zitten de bulkheadseats toch altijd heerlijk |
We begonnen allebei met de film The Favorite en na een poosje kregen we warm eten. Chicken Korma en dat smaakte voor een vliegtuigmaaltijd best aardig. Er was wel een heerlijk chocoladetoetje. Iets was tussen een brownie en ganache in zat, met lichte sinaasappelsmaak. Erbij kregen we nog een drankje. Toen de film afgekeken en nu is het nog 6.06 uur naar Dallas. Daar hoeven we de koffers niet over te laden; die gaan vanzelf door. Dat is altijd prettig.
Het wordt bij de douane de eerste stap om mijn medicijnen de grens over te krijgen, want ja, ik was weer ziek voor de vakantie. Dit keer al een maand of 2 van tevoren, maar helaas niet op tijd hersteld. Het had nog wat voeten in aarde om mijn medicijnen, die niet zomaar mee mogen, legaal mee te kunnen nemen. Er moest een internationale verklaring van de huisarts komen, een stempel van het CAK en die moest door het CDC van Buitenlandse zaken gelegaliseerd worden. Leges: € 10,-. Dat geldt voor Canada. Het was nogal onduidelijk hoe e.e.a. geregeld moest worden, want er werd overal nogal vage en/of tegenstrijdige informatie gegeven. We zijn 2x voor niks naar de Canadese ambassade geweest, maar uiteindelijk is het gelukt. Amerika heeft andere regels, want die hebben een Apostileverdrag. Ik ben heel benieuwd hoe het straks allemaal gaat. Ik kan nog niet zeggen dat ik ernaar uitkijk.
We lezen wat en krijgen tussendoor nog een ijsje met chocolade-sinaasappelsmaak. Ik kijk Free Solo en Jan Stockholm. Als lunch krijgen we een Oosters-achtige salade en als toetje erbij chocoladeganache. Dit keer zonder sinaasappelsmaak. Helaas, anders had het het thema van de dag kunnen zijn 😄
We landen in Dallas en komen in een onoverzichtelijke stroom bij de douane terecht. Daar zijn selfservicezuilen, maar het is behoorlijk druk en niet geweldig geregeld. Als dat gelukt is, ga je nog naar een menselijke douanebeambte en daar is het ook een zootje. Een oudere man probeert iedereen in een soort van rijtjes te dirigeren, maar de douanebeambte waar wij voor in de rij staan lapt dit aan zijn laars en regelt zelf wie hij wil zien, haalt mensen uit een andere rij en loopt regelmatig weg met, waarschijnlijk, probleemgevallen of zo. Uiteindelijk reorganiseert de oudere man de boel maar en komen we toch aan de beurt. We kunnen gewoon verder. We hoeven geen koffers te doen, die gaan rechtstreeks door naar Calgary. Dan weer de security. De dichtstbijzijnde heeft een wachttijd van 10 minuten staat er aangegeven en een medewerkster (of vrijwilligster) zegt dat er verderop ook nog een securitycheck is en stuurt ons daarheen. Dat is een eind lopen, maar dat is ook wel even lekker na zo'n lange zit. Hier mogen we ook door en dan op zoek naar de lounge.
Bij The Club DFW is een wachtlijst. We schrijven ons in en wachten een half uurtje ongeveer.
Gelukkig komen we aan de beurt en krijgen we een plaatsje in de quiet zone. Heerlijke fauteuils met voetenbank. Het is er wel ijskoud, ze houden hier duidelijk van een koude airco. We halen wat te eten en drinken. De keuze is niet reuze, maar we zijn toch tevreden. Op een gegeven moment krijgen we het echt koud en hebben we maar wat warms te drinken gehaald. Koffie en thee. Helpt ook om wakker te blijven.
Om even over half 6 gaan we naar gate B 14. Die is een eind weg en we moeten dan ook met de Skylink, een soort metro.
Het gaat veel sneller dan we dachten en dus zijn we veel te vroeg. Om 6.15 uur kunnen we boarden. Het is een klein vliegtuig, een beetje à la Ryanair, want de stoelen kunnen niet naar achteren. Dat is balen. De vlucht zal 3 uur en 56 minuten duren, maar de piloot denkt daar 3.38 uur van te kunnen maken. We moeten eerst echter bijna een half uur wachten voor we op kunnen stijgen, want "There is some weather outside." Ooit weleens weer binnen gezien? En er zijn nog meer vliegtuigen in de rij. Ondanks dat we niet top zitten en er nogal wat turbulentie is, slapen we toch nog wat. Vlak voor de landing zie ik ten zuiden/ zuid-westen van Calgary flinke onweersactiviteit, maar wij zitten in een rustig stuk.
Het is een keurige landing en om 22.35 lopen we naar de uitgang. De koffers duren niet heel lang en de douane vroeg niet eens naar mijn medicijnen. Hier ook eerst de digitale selfcheck en daarna langs de menselijke versie. Zo gepiept. Heb ik daar nu zoveel moeite voor gedaan en stress gehad? 😕 Nou ja, als je het niet doet, word je er vast uitgepikt en ben je zuur. Dat zul je altijd zien.
We komen langs een flappentap en zien dat deze buiten werking is.
Op naar de car rental. Best een eindje lopen. Bij Budget zijn we meteen aan de beurt. We hadden voor 2 dagen een full size geboekt, maar voor $ 10,- extra mogen we een SUV meenemen. Dat doen we, want we zijn gek op SUV-jes, en krijgen een blauwe Mazda CX 5. Hij blijkt geen navigatie te hebben. Dat is jammer, want we weten zo de weg naar het hotel niet en rijden dus ook eerst verkeerd. In het pikkedonker zijn we ergens gestopt en heeft Jan een internetbundeltje gekocht en zo konden we gebruik maken van Google Maps.
Niet veel later komen we aan bij Acclaim Hotel. We krijgen de geboekte suite. Hadden we dat geboekt? Ja, en dat was een heel goed idee.
Het ziet er super uit en na heel even bijkomen zijn we om 00.15 uur naar bed gegaan. Best een lange dag. Het bed ligt heerlijk.
