Dit was weer een prima dagje. Wel koud in de camper (en daarbuiten) als we opstaan, maar met heel even de kachel aan, prima te doen.
Om ongeveer 9 uur gaan we rijden. Even langs het dumpstation. Dat ziet er hier ook al zo netjes uit.
In het dorp tanken we bij GP en dan rechtsaf richting Kootenay NP. We zijn nog maar net de hoek om als ik bij Alpen Motel een moeder muledeer met überschattig kind zie, die zich te goed doen aan de vruchten uit de boom in de tuin.
Niet ver het park in loopt een whitetail deer langs de bosrand. Het is niet druk, dus we kunnen even stoppen om rustig foto's te maken.
 |
| We zijn regelmatig onbereikbaar geweest. Heerlijk rustig. |
Het weer valt ons alleszins mee. Wel fris met 8⁰, maar er breekt een zonnetje door.
Bij de Continental Divide stoppen we om in 2 provincies tegelijk te staan. Het bord van de Continental Divide mogen ze weleens opknappen. Dit is slecht leesbaar inmiddels.
We draaien verderop de Bow Valley Parkway op. Hier is het lekker rustig, behalve bij Johnston Canyon. Daar is alles weer vol met auto's en campers. Wij rijden gewoon door.
Bij Moose Meadow is helaas geen wild en dus ook geen eland te zien.
Om kwart over 12 komen we op de camping Tunnel Mountain Village I aan. We hebben plek D 44, naast die waar we op de heenweg stonden. Het is hier nu vrijwel uitgestorven. De camper is weer makkelijk waterpas te zetten, zonder hulpmiddelen. De campings in Canada zijn over het algemeen wel vlakker dan de Amerikaanse campings lijkt het.
We staan bijna naast het begin van een wandelpad. We willen naar de hoodoo's lopen en dat kan vanaf hier. Onze eekhoornvakantie zet zich voort. We zien er een aantal en ze zijn zelfs soms bereid om even te poseren. De weersverwachting bij het kantoortje bij de ingang van de camping zegt dat het vandaag 14⁰ zal worden met regen en vannacht 4⁰. Ook wordt er gewaarschuwd voor burlende elk.
Vanaf het pad naar de hoodoo's is in de verte het superdeluxe hotel Fairmont Banff Springs te zien. Wel wat wazig doordat het echt ver is en de lucht niet helemaal helder. We krijgen rechts een eerste blik op de hoodoo's. Het zijn er niet veel, maar het blijft wel apart.
Het pad loopt nog verder naar boven en heeft verschillende uitzichtpunten. De Bow River loopt door de vallei. Bij een van de uitzichtpunten staan 2 van de beroemde Red Chairs en we vinden een wandelaar bereid een foto van ons samen te maken. Check. Ook weer van ons lijstje af kunnen strepen.
Terug op de camping eten we een broodje en gaan daarna naar Banff. Even door het dorp. We hebben niet veel tijd, want om half 4 moeten we bij de Warner Stables zijn voor het paardrijden met cowboy dinner. Het is niet helemaal droog meer, maar wel zo goed als.
Het blijkt een heel groot bedrijf te zijn. We tekenen de waivers, zoeken een cap uit (verplicht), moeten op de weegschaal en op basis daarvan worden de paarden verdeeld. Er worden ook 2 tweespannen trekpaarden ingespannen, want er gaan ook 2 huifkarren mee met mensen die niet te paard gaan. We blijken met een grote groep te zijn, vinden wij, ruim 15, maar later horen we dat de groepen in het hoogseizoen wel tot 40 kunnen gaan. Dat lijkt ons maar niks. Jan krijgt Tucker en ik Duncan. Het is, zoals vrijwel altijd, een staprit. Er gaan 3 gidsen mee. Hannah voorop, Sam in het midden en Chloë uit Australië achteraan. Wij zijn de 2 achterste ruiters en kletsen gezellig met Chloë. Ze vertelt dat de Warner Stables 330 paarden hebben. Dit is inclusief de trekpaarden (12) voor de huifkarren en de muildieren (17) die de bagage dragen voor de meerdaagse tochten. Die kwamen net terug en dat ziet er heel gaaf uit. De paarden zijn allemaal tussen de 10 en 25 jaar oud en ze zijn allemaal gered op veilingen. Gered van de slacht dus. Daarom weten ze van sommige paarden niet precies hoe oud ze zijn. In het hoogseizoen lopen ze zo'n 5 -6 uur per dag en in de winter hebben ze vakantie. Dan gaan ze naar een ranch bij Calgary en mogen ze zich dik eten. Best knap, want ze zijn nu al behoorlijk rond. Als ze te oud zijn om te werken, gaan ze naar particulieren als grasmaaier. Er mag dan niet meer op gereden worden. Het lijkt alsof ze dan eigendom van de stal blijven, maar dat weet ik niet zeker, maar het kan maar zo zijn dat ze zo aan 330 paarden in totaal komen dus.
 |
| Duncan |
 |
| Jan op Tucker |
 |
| Chuckwagon |
Omdat het een erg natte zomer is, is het pad in zeer slechte staat. Ze hebben het deze zomer ook al eens 4 weken afgesloten, omdat de paarden tot aan de knieën door de modder gingen. Dat was geen doen. De heenweg gaan bijna helemaal parallel aan een verharde weg waar de huifkarren over gaan. We komen wel langs mooie stukken, maar het maakt het toch minder aantrekkelijk.
Na 3 mijl stoppen we voor het diner. De paarden gaan allemaal samen in de corral (met modder) en wij krijgen steak, beans, sla, brood, gepofte aardappel met toppings naar keuze, warme of koude dranken en toe een stukje cheesecake. Het ziet er gezellig uit, het eten smaakt goed, er is country muziek en een kampvuur.
Na een klein uur stijgen we weer op en rijden we, grotendeels, dezelfde weg terug. Nu regent het wel. Als we bijna terug zijn bij de stal zien we een grote bull elk met een prachtig gewei en een aantal dames elk erbij. We horen hem ook roepen. Foto's maken lukt helaas niet.
Als we linksaf slaan naar stal, zien we dat ze ons volgen over het pad en naar het sportveld tegenover de stal gaan. Chloë maakt nog een paar foto's van ons, bedankt ons voor het chatten met haar en dan gaan we uitgebreid genieten van de elk. Alweer zo'n mooi toetje.
Om half 8 zijn we terug op de camping. Ik schrijf het verslag en Jan kruipt met zijn boek in bed. Daar is het warmer 😉. Ik volg ook zo.
